Today we made the start of the Caminho. We started the route in Barcelos. Two hours by train from Porto, past many stations. In Barcelos we had a coffee and then we were on our way. It took quite a while before we left all the neighborhoods of Barcelos behind us. But slowly the landscape became more beautiful. It was hot and there wasn’t much shade. The terraces that we thought we remembered from the cycling trip were not there either. Fortunately there was a well with cold water. And later we could have a cold Coke in a bakery. In Durraes we crossed the railway and then it was a short climb to our sleeping place. A lovely room in an agricultura hotel. People come here to relax for a week. We are the only walkers there. They even bought beers in the supermarket especially for us. We are about to warm up the vegan dishes that are waiting for us.
and tomorrow to Ponte de Lima
De Thai houden van kleur. We hebben huizen gezien in alle kleuren van de regenboog. Maar de stad Uthai Thani heeft z’n eigen kleur; paars.
De kleur paars verwijst naar de Thaise prinses Maha Chakri Siridoorn, de zuster van de koning, die hier een huis heeft. Zij is geboren op een zaterdag en in Thailand is de kleur van die dag paars.
Wij hebben er voor gekozen om het grootste deel van onze reis in Noord Thailand door te brengen. Om op tijd weer in Bangkok terug te zijn kiezen wij ervoor om een stuk met de trein te reizen. We nemen de trein van Lampang naar Nakhon Sawan. We zijn al vroeg op het station. Tickets voor de fietsen kopen we bij het ‘Parcel Office’. Alles, inclusief de paspoortgegevens, wordt genoteerd. De fietsen gaan in het bagagerijtuig, langs een steil trapje en een smal deurtje. Wij zitten in een tweede klaswagon. Gereserveerde stoelen, waarvan de rugleuning verstelbaar is. Er is genoeg beenruimte, maar geen airco. De ramen staan open en het tocht lekker door. Een enkele houten jaloezie is gesloten tegen de zon. Om negen uur vertrekken we. De conducteur loopt met een lijst door de trein. Hij weet precies wie er is ingestapt en waar iedereen zit. Toch worden de tickets nog gestempeld. Eerst rijden we door de bergen, met een ouderwets treingeluid. Dan de vlakte in door de rijstvelden. Er zijn veel zilverreigers en grauwe ooievaars. Bij verschillende kleine stations wordt gestopt. Daar stappen mensen in om eten te verkopen, die zij lopend door het gangpad, roepend aan de man brengen. Gebraden kippenpoten, porties Pad Thai … Ze komen steeds weer langs dus mocht je toch trek krijgen… Wij houden het maar bij water, koffie en biscuitjes. Niet te veel. Want het gebruik van een niet zo welriekend hurktoilet in een rijdende trein wil je vermijden.
We hebben onderweg al veel teakhouten paalwoningen gezien. In Lampang is er de mogelijkheid om een traditioneel Thais huis uit 1895 te bezoeken. De inrichting is nog compleet. Het lijkt of de bewoners even een boodschapje doen, en elk moment weer terug kunnen komen. Bij deze huizen is er geen strakke begrenzing tussen binnen en buiten. De ruimtes zijn open en voorzien van ventilatieroosters, waardoor het aangenaam koel in het huis blijft.
We zijn de enige bezoekers, waardoor we er ongestoord rond kunnen lopen. Na ons bezoek krijgen we in de ruimte onder het huis een glas tamarindesap aangeboden. Toen we wilden vertrekken arriveerde er een bus vol toeristen die meteen het huis bezetten. Wij hebben de mazzel gehad dat we hen net voor waren en de sfeer van het huis niet met 40 anderen hoefden te delen
We hebben nog wat in Lampang rond gekeken en zagen meer houten huizen met een opmerkelijke architectuur.
We aten in een oud teakhouten restaurant: Aroy One Baht. Het is een populair restaurant. Wij waren er vrij vroeg. Gaandeweg werd het steeds drukker. We hebben er heerlijk gegeten. Wat een geweldige en snelle koks.
Chedi Luang is een tempelcomplex met de ruïne van een 15e eeuwse Chedi in het midden van Chiang Mai. Het bijzondere is dat er naast Boeddha ook monniken, die als leermeesters worden beschouwd, worden vereerd. Deze wijze mannen zijn te zien als bronzen beeld. Maar enkelen zijn gemaakt van was. Zij zien er bijna griezelig echt uit. Ze lijken zo weg gelopen uit Madame Tussaud.
about walking and cycling, ... 